Poradnik działkowca

     Zagospodarownie działki leśnej podlega nieco innym zasadą niż miejskie działki ogrodnicze. Tworzenie symetrycznych grządek z warzywami i drzewami owocowymi nie będzie wyglądało już tak dobrze jak w miejskich ogródkach działkowych. W szczególnych przypadkach, gdy działka jest mało zalesiona trud włożony w warzywnik nie pójdzie całkowicie na marne, jednak zbiory w lesie nie rekompensują podlewania, nawożenia i pielenia. Mimo to możemy wydzielić część działki i zagospodarować ją na potrzeby uprawy warzyw. Część leśną działki od zagospodarowanej można oddzielić niskim żywopłotem.
     Planując działkę musimy uwzględnić leśne środowisko już na danym terenie stworzone. Ingerowanie w tak naturalnie ukształtowane otoczenie może być długotrwałą pracą, która nie będzie przynosiła oczekiwanych efektów. Na dłuższą metę las i tak okaże się silniejszy i zanim się o tym przekonamy, warto obejmując w posiadanie jego fragment tak ukierunkować swoją aktywność, by był on jeszcze ciekawszy i bogatszy. Leśna działka nie będzie wówczas miejscem ciężkiej, często nadaremnej pracy.
     W razie robienia jakichkolwiek porządków na leśnej działce niczego nie powinno się usuwać poza jej obręb. Spadłe gałęzie, szyszki, liście, igliwie i chwasty powinny być kompostowane (bez użycia wapna) i następnie wykorzystywane do podsypywania pod rośliny, które tego wymagają. Obowiązuje więc stały, zamknięty obieg - tak jak w lesie. Planując układ ścieżek i miejsce pod dom należy zawsze kierować się naturalnym układem powierzchni działki i jej zadrzewieniem. W lesie razi wszelka symetria i linie proste, powodują one ponadto optyczne zmniejszenie działki. Ścieżki powinny być tak wytyczane, aby podkreślały także urozmaicenie terenu oraz dawały przechodzącemu najlepszy widok na interesujące drzewa, krzewy i byliny. Ściana lasu może być doskonałym tłem dla roślin ogrodowych.
     Rododendrony i azalie są doskonałymi roślinami do sadzenia w średnio wilgotnych sosnowo-dębowych lasach. Traktowane jako główne, wprowadzone do lasu, rośliny mogą wraz z innymi krzewami i bylinami o podobnych wymaganiach siedliskowych stworzyć zgodne środowisko, wymagające wprawdzie zaangażowania właściciela, jednak w takim stopniu, że może to stanowić wyłącznie przyjemność. Pod rododendronami dobrze mogą rosnąć wyłącznie zawilce leśne, które są w stanie przebić się wiosną przez warstwę liści; pozostają one potem zielone do połowy lipca, a następnie zasychają. Konwalie mogłyby je zastąpić, są nawet nieco trwalsze, jednak zbytnio rozrastają się i mogą zachwaścić sąsiedztwo. Rododendrony i azalie tracące liście na zimę można sadzić w miejscach bardziej nasłonecznionych niż te, które są zimozielone, zaś rośliny kwitnące wczesną wiosną chronić przed wschodnim słońcem. Poszczególne siewki mogą mieć swoje indywidualne cechy; można już w pierwszych latach po wysiewie zauważyć, że niektóre z nich lepiej, a inne gorzej znoszą pełne nasłonecznienie, nie jednakowo tolerują przesuszenie gleby, niskie temperatury, a także rosną z różną szybkością. Te zaobserwowane cechy powinny być brane pod uwagę przy sadzeniu roślin na stałe miejsca. Rododendrony i azalie dobrze czują się w grupach, byle nie były posadzone zbyt gęsto, odległości między roślinami powinny wynosić co najmniej 2 m dla rododendronów i 1 m dla azalii. Dobrym miejscem dla rododendronów może być południowy skraj polany, osłonięty od południa przez wysokie sosny z działki sąsiedniej. Azalie posadzone bardziej na północ będą otrzymywały wówczas więcej światła.
     Kwitnące krzewy dobrze wyglądają na tle ciemnych cisów, jodeł i tui. Należy unikać natomiast bliskości świerków, ponieważ te korzenią się bardzo powierzchownie. Odpowiednie dla leśnej działki wymagania siedliskowe mają: pieris, kalrnia, niektóre kaliny, a z roślin potrzebujących więcej światła - magnolie i klony palmowe. Z innych krzewów, doskonałym sąsiedztwem dla drzew leśnych będą wszystkie rosnące u nas odmiany hortensji - kwitną one latem i przez całą jesień. Odmiany barwne będą w kwaśnej ziemi miały jednak kolor tylko niebieski, czasami nawet granatowy. Z roślin jeszcze mniejszych powinno się sadzić w pierwszym szeregu w miejscach nasłonecznionych, wrzośce i wrzosy, których może rosnąć w naszym klimacie co najmniej kilkanaście odmian. Kwitną one od marca do późnej jesieni.
     Spośród roślin cebulkowych, powinny być sadzone przebiśniegi i śnieżyce, wszystkie odmiany cebulic i szafirków, a w bardziej słonecznych miejscach cesarska korona, krokusy wiosenne i jesienne, zimowity, a także narcyze i żonkile. Tulipany i hiacynty są zbyt wymagające, by mogły dobrze rosnąć w lesie, są też atrakcją dla nornic. W pobliżu krzewów, na ich tle, dobrze będą rosnąć lilie większości odmian; niektóre z nich lepiej czują się w słońcu, inne w cieniu, a kwitną od maja do września. Zawsze też można posadzić tam leśne poziomki, które nie wymagają żadnej opieki, a doskonale mogą pokryć, dzięki rozłogom, miejsca ściółkowane pod innymi roślinami. Roślinami użytkowymi na leśnej działce powinny być wysokie borówki amerykańskie, należy je jednak sadzić w bardziej słonecznych miejscach. Taka działka wymaga oczywiście pracy: usuwania chwastów, siewek sosen, rozsadzania cebulek gdy się zagęszczą, podlewania podczas suszy.

Pozostałe porady dla działkowców