Poradnik działkowca

Tymianek właściwy (Thymus vulgaris)

     Jest krzewinka wyrastającą do 30 cm wysokości, silnie rozgałęzioną. Łodygi są szaro omszone, u nasady drewniejące. Liście i kwiaty są drobne. Kwiaty zebrane są na szczytach pędów. Kwitnie przez czerwiec i lipiec. Tymianek jest rośliną miododajna, blisko spokrewnioną z macierzanką. Ma przyjemny, charakterystyczny zapach, smak zaś palący i gorzkawy. Surowcem leczniczym jest ziele. Tymianek stosowany bywa jako lek w schorzeniach dróg oddechowych, dychawicy oskrzelowej (astmy), krztuścu (kokluszu). Olejek tymiankowy ma zastosowanie w chirurgii zamiast jodyny, jako środek dezynfekujący skórę. Napar z tymianku, szałwii i mięty jest skutecznym lekiem przeciw chrypce przy przeziębieniach. Jedną łyżkę stołową mieszanki należy zalać 1,5 szklanką wrzącej wody. Imbryk z naparem wstawia się do naczynia z gotującą się wodą. Następnie trzymając usta w pewnej odległości od imbryczka wdycha się parę wydzielającą się przez dziobek. Para ta zawiera olejek miętowy, szałwiowy i tymiankowy.
     Rozmnaża się z nasion, które wschodzą zwykle po 10-14 dniach. Ponieważ nasiona tymianku kiełkują na świetle, nie należy ich przykrywać ziemią. Najlepiej wysiać nasiona w marcu do płytkiej skrzyneczki (w mieszkaniu) lub do inspektu w rzędy o odległości 5 cm, w ilości 8 g na 1 okno. 1 g zawiera około 3 800 nasion; na obsadzenie zagona długości 1 m wystarczy wysiać 200 nasion. Gdy siewki mają około 5 cm wysokości, wysadza się je po 2 razem co 20 cm w rzędzie, rzędy o odległości 40 cm. Na obsadzenie zagona długości 1 m potrzeba 30 roślin. Tymianek przyjmuje się łatwo i dobrze znosi suszę (nie wymaga podlewania). Nadaje się do obsadzania rabat kwiatowych jako roślina obwódkowa. Pielęgnowanie polega na spulchnianiu i odchwaszczaniu gleby. Mimo iż tymianek pochodzi z południowej Europy, jest u nas na ogół zaaklimatyzowany; wskazane jest jednak przed zimą nakrycie rośliny liśćmi lub słomą.
     Na początku zakwitania ziele ścina się na wysokości około 5 cm nad ziemią ostrym nożem, nie podrywając roślin. Następnych zbiorów dokonuje się w miarę odrastania nowych pędów, ostatni jednak zbiór nie powinien nastąpić później niż w końcu sierpnia. Z jednorocznej uprawy otrzymuje się tylko jeden zbiór ziela, z dwuletniej i trzyletniej - po dwa i trzy zbiory. Surowiec ociera się i przesiewa przez sito druciane o oczkach 4-5 mm. Otarte ziele zawiera kwiaty, liście i wierzchołki młodych pędów. Z 3-4 kg świeżego ziela otrzymuje się 1 kg suszu.

Pozostałe porady dla działkowców