Poradnik działkowca

Te same warzywa uprawiane z roku na rok na tym samym miejscu dają coraz mniejsze, jakościowo gorsze plony i atakowane są często przez choroby i szkodniki. Przy układaniu planu uprawy należy więc ustalić właściwe następstwo po sobie, czyli zmianowanie warzyw. Następstwo roślin ściśle wiąże się z nawożeniem obornikiem lub kompostem. Warzywa o największych wymaganiach pokarmowych oraz warzywa wrażliwe na obecność próchnicy uprawia się w pierwszym roku po nawożeniu obornikiem, natomiast warzywa o mniejszych wymaganiach — w drugim lub trzecim roku. Przy dostatecznej ilości obornika stosuje się corocznie nawożenie połowy warzywnika, uprawiając bezpośrednio na oborniku rośliny wymagające najwięcej azotu, wytwarzające dużą ilość masy zielonej wrażliwe na obecność próchnicy, a więc: kapusta, ogórki, selery, pomidory (te ostatnie mogą być uprawiane i w drugim roku po oborniku). W drugim roku po oborniku uprawia się: korzeniowe, strączkowe (można również pomidory i cebulę). Jeżeli gospodarstwo odczuwa niedostatek obornika stosuje się go co trzy lata, to znaczy pole pod warzywa dzieli się na trzy części i co roku kolejno nawozi się jedną z nich. Wówczas w pierwszym roku, bezpośrednio po oborniku, uprawia się kapustne (kapusty, kalafiory), ogórki, selery; w drugim roku po oborniku — pomidory, cebulę, pietruszkę; w trzecim roku - marchew, buraki, bób, groch, fasolę. Inne warzywa trzeba uprawiać na odpowiednim polu w zależności od ich wymagań, np. dynię w pierwszym roku po oborniku, skorzonerę — w dalszym roku. Tak ustalone zmianowanie roślin w okresie kilkuletnim po którym znów wracają te same rośliny na poprzednie miejsce, nazywa sie płodozmianem. Warzywa wieloletnie, tj. pozostające na tym samym miejscu przez kilka lat, jak: szczaw, rabarbar, szczypiorek — uprawia się poza płodozmianem. Odnosi się to także do warzyw uprawianych jako przedplony, poplony i śródplony.

Pozostałe porady dla działkowców