Poradnik działkowca

     Pnącza należące do tego rodzaju mają pędy wijące się, a ich ozdobą są przede wszystkim liście — liczne, zdrowe, często wielobarwne. Aktinidie są zbyt mało rozpowszechnione, a zasługują na wprowadzenie do naszych ogrodów. Najbardziej zasługują na uwagę dwa następujące gatunki:
     Aktinidia ostrolistna — Actinidia arguta. Jest to bujnie rosnące pnącze o wielkiej żywotności, a więc nadające się do dużych ogrodów — do okrywania obiektów o mocnej konstrukcji. U nas osiąga wysokość 10 m; przyrosty roczne młodych roślin dochodzą do 4 m wyginają się sprężystymi hakami. Liście są szerokojajowate, długość około 10 cm, skórzaste, błyszczące, ciemnozielone. Kwiaty, zebrane w pęczki w kątach liści, mają również pewna wartość zdobniczą, gdyż są dość duże (2 cm średnicy), a ich czysta biel kontrastuje z ciemną zielenią liści. Ukazują się w końcu maja lub na początku czerwca i delikatnie pachną. Dodatkową atrakcję stanowią jadalne owoce. Są to jagody przypominające kształtem i wielkością agrest, żółtozielone i dość smaczne, a przede wszystkim odznaczające się dużą wartością odżywczą. Nadają się do spożycia na surowo i na przetwory. Dojrzewają we wrześniu. Trzeba jednak pamiętać, że aktinidia jest rośliną dwupienną i chcąc uzyskać owoce, należy posadzić egzemplarze męskie i żeńskie. Aktinidia ostrolistna dobrze znosi zimy i można ją sadzić nawet na terenach północnych i północno-wschodnich. Rośnie najlepiej na glebie gliniastej, nawiezionej obornikiem i kompostem z dodatkiem wapnia. Może być sadzona na glebach piaszczystych, ale wówczas wymaga obfitego nawożenia. Najlepiej sadzić ten gatunek na stronach południowo-wschodniej i południowo-zachodniej, gdyż na południowej za wcześnie rozwija liście, co może powodować ich uszkodzenie w czasie wiosennych przymrozków.
     Aktinidia pstrolistna — Actinidia kolomikta. Pnącze tego gatunku rośnie znacznie słabiej niż poprzednie — u nas osiąga zwykle 2-3, rzadziej 5 m. Natomiast jego dużym walorem zdobniczym są oryginalnie zabarwione liście. Niektóre liście są zielone, pozostałe mają część blaszki (np. połowę, koniec lub nasadę) różową. Z biegiem czasu różowe zabarwienie przechodzi w czerwone, ku jesieni coraz intensywniejsze. Dolna strona liścia przez cały czas pozostaje zielona. Kwiaty są białe, mniejsze i mniej liczne niż u poprzedniego gatunku, bez znaczenia zdobniczego. Ukazują się w połowie czerwca. Ponieważ aktinidia ta rośnie słabo, a jest efektowna, doskonale nadaje się do małych ogrodów i do sadzenia przy ażurowych ogrodzeniach i innych niskich obiektach. Dużą zaletą aktinidii pstrolistnej jest duża wytrzymałość na mróz;roślina ta nie wymaga przykrywania i może przetrwać u nas nawet surowe zimy. Wymagania co do gleby i wystawy ma takie same jak poprzedni gatunek. Aktinidia pstrolistna wydaje owoce podobne do kiwi, które można spożywać w całości. Aby zaowocowała potrzebne jest odmiana męska i żeńska. Wśród odmian męskich najbardziej popularna jest Adam, natomiast żeńska to Dr Szymanowski. Odmiana Dr Szymanowski wytwarza czasami kwiaty samopłodne więc jeżeli nam się poszczęści możemy doczekać się owoców mając jedynie tą odmianę.
     Największą popularność jednak zdobyła Actinidia deliciosa, której owoce popularnie zwane KIWI są dostępne prawie każdym sklepie spożywczym. Odmiana ta jest spotykana w krajach o cieplejszym klimacie, ponieważ jej odporność na mróz jest znacznie mniejsza.