| Poradnik działkowca |
Kalendarz ogrodniczy
Warzywa polecane do uprawy
Drzewa i krzewy owocowe
Zioła
Rośliny ozdobne
Rośliny egzotyczne
Uprawa hydroponiczna roślin
Hodowla zwierząt
Porady dla działkowców |
Hodowla królików
Rasy królikówWszystkie rasy królików dzieli się na kilka typów użytkowych, a więc na kilka grup ras najlepiej nadających się do danego kierunku użytkowania. Typy te są następujące: typ mięsny, którego głównym przeznaczeniem jest produkcja mięsa; typ mięsno-futerkowy, którego głównym przeznaczeniem jest zarówno produkcja mięsa, jak i futerka; typ futerkowy oraz typ wełnisty. Spośród ras należących do typu użytkowego mięsnego popierana jest tylko jedna rasa — baran francuski; z ras typu mięsno-futerkowego popieranych jest 5 ras: biała polska średnia, niebieska wiedeńska, biała wiedeńska, szynszyl, srebrzysta francuska (szampańska), wreszcie z ras futerkowych — czarna podpalana i z wełnistych — angorska biała. Dla hodowcy, który chce mieć zarówno sporą ilość mięsa, jak i dobre futerko, najodpowiedniejsza jest jedna z ras mięsno-futerkowych. Podkreślić tutaj trzeba, że jedynie słuszny jest chów w czystości tylko jednej rasy. Barany francuskie odznaczają się dużym ciężarem ciała 5,0—6,5 kg (poszczególne sztuki osiągają nawet 7,5 kg), przy czym dają one dużo dobrego mięsa. W warunkach prawidłowego chowu młode w chwili urodzenia ważą około 65 g, w wieku 1 miesiąca — 600 g, 2 mies. — 1,3 kg, 4 mies. — 2,8 kg, 6 mies. — 4,2 kg i w wieku 12 mies. — 6,0 kg. Futerko ich nie jest bardzo dobre, ponieważ jednak skórki mają duże wymiary, chętnie są nabywane do celów przemysłowych. Najczęściej spotykane umaszczenie baranów francuskich jest szare, zającowate lub białe; sztuki o umaszczeniu łaciatym należy uważać za nierasowe. Z charakterystycznych cech budowy trzeba wymienić garbonosą głowę o szerokim czole, długie, swobodnie zwisające uszy; podgardle u samic nie powinno być zbyt duże, a u samców jest w ogóle niepożądane. Popierane u nas rasy typu mięsno-futerkowego odznaczają się dobrym, gęstym futerkiem (o różnym u różnych ras umaszczeniu), ciężarem wynoszącym u wszystkich tych ras mniej więcej 3,5—4,5 kg i dobrym mięsem. Młode w chwili urodzenia ważą średnio 55 g, w wieku 1 miesiąca — 500 g, w wieku 2 mieś. — 1,0 kg, 4 mieś. — 2,0 kg, 6 mieś. — 3,3 kg i w wieku 12 mieś. — 4,0 kg. Rasa Szynszyl ma srebrzystoszare futerko o niebieskim odcieniu z czarnym nalotem, który tworzą końce włosów ościstych. Przy rozgarnięciu ręką lub rozdmuchaniu sierści tego królika widać wyraźnie warstwy trójmaściste (tzn. pręgi), gdyż włos u nasady jest szaroniebieskawy, w środkowej części białoszary, natomiast końce włosów są czarne lub białe w przemieszaniu. Najbardziej cenione są osobniki o ciemniejszym umaszczeniu i wyraźnie zaznaczonych pręgach. Barwa futerka powinna być jednolita zarówno na grzbiecie, jak i na bokach, piersiach, głowie, uszach, a możliwie i na nogach; brzuch powinien być białawy o niebieskoszarym podszyciu, spodnia strona ogona biała; ogon z wierzchu czarny z szarawobiałymi cętkami. Zaletą skórki szynszyla jest to, że bez farbowania i strzyżenia daje ładne i cenione futerko. Rasa mięsno-futerkowa, bardzo popularna na całym świecie, a również i u nas. Najładniejsze futerko mają sztuki 7—8-miesięczne. Budowa ciała szynszyla powinna być krępa, lecz nieociężała, głowa średniej wielkości, ładnie zaokrąglona, uszy średniej wielkości, prosto stojące i mocno osadzone, oczy brązowe, czasem szare lub niebieskoszare. Długość tułowia dorosłych szynszyli waha się w dość dużych granicach, najczęściej jednak wynosi około 42— 45 cm, obwód klatki piersiowej — około 35 cm. U samic pożądane jest niewielkie podgardle, u samców zaś podgardle jest niedopuszczalne. Szynszyle są rasą płodną, dostosowaną do bytowania w różnych warunkach klimatycznych, jednak w niesprzyjających warunkach chowu wielkość ich wyraźnie maleje. Króliki niebieskie wiedeńskie wyhodowano krzyżując miejscowe króliki morawskie z olbrzymami belgijskimi i królikami holenderskimi. Barwa futerka nie wyłączając kończyn jest niebieska. Może mieć odcień gołębioniebieski lub stalowoniebieskawy; podszycie niebieskie. Odcień ciemniejszy jest bardziej pożądany. Niepożądany jest w zabarwieniu włosa odcień brunatny lub czarny. Latem na słońcu włos rudzieje, lecz po wylinieniu jesiennym odzyskuje zazwyczaj swoją naturalną barwę. Wadą futerka są wszelkie plamy jaśniejsze, a nawet pojedyncze białe włosy. Długość tułowia dorosłych sztuk powinna wynosić około 50 cm, obwód klatki piersiowej - około 36 cm. Małe podgardle jest pożądane u samic. Budowa królików wiedeńskich jest podobna do budowy szynszyli. Króliki niebieskie wiedeńskie, podobnie jak szynszyle, są wytrzymałe na zmiany klimatu, rozmnażają się dobrze. Cechą charakterystyczną królików białych wiedeńskich są niebieskie oczy, które u innych ras o białym futerku mają barwę czerwoną, a poza tym budową ciała i innymi cechami są bardzo zbliżone do niebieskich wiedeńskich. Obydwóch ras wiedeńskich nie należy jednak traktować jako dwóch odmian jednej rasy. Królika białego wiedeńskiego wyhodowano w roku 1907. Twierdzenie niektórych hodowców, jakoby króliki białe wiedeńskie były mniej płodne i trudniejsze do chowu, nie ma uzasadnienia, gdyż w prawidłowych warunkach żywienia, utrzymania i pielęgnowania są równie przydatne do chowu jak niebieskie wiedeńskie. Podobnie jak wiedeńskie i szynszyle, króliki srebrzyste francuskie, zwane też szampańskimi, są wcześnie dojrzewającą rasą typu mięsno-futerkowego. Futerko zawdzięcza swój srebrzysty odcień mieszaninie włosów o różnej barwie. Włosy u nasady są stalowoniebieskie, zaś włos ościsty ma kolor biały, czarny lub niebieski w przemieszaniu. Za wadę umaszczenia uznano odchylenia od równomiernego srebrzystego połysku całego futerka. Białe plamy na futerku, rudy odcień, zbyt jasny brzuch, ciemne umaszczenie pyszczka, uszu, skoków są uważane za duże wady. Króliki srebrzyste w młodości są całe czarne. Gdy mają około 2 miesiące, zaczynają zmieniać zabarwienie, czyli wysrebrzać się i zwykle już 5—6 miesięczne sztuki mają właściwą, srebrzystą barwę futerka. Wzrostem zbliżone są do innych ras, różnią się tylko trochę delikatniejszym kośćcem i bardziej zaokrągloną głową. Mają uszy dobrze osadzone, prosto stojące, długości 8—10 cm. Oczy duże o ciemnobrunatnej tęczówce. Przednie łapki dość krótkie, tylne natomiast silne i długie. Niewielkie podgardle pożądane tylko u samic. Wśród popularnych ras typu mięsno-futerkowego znajduje się także królik biały polski średni, odznaczający się dobrym, zupełnie białym na całym ciele futerkiem, cielistymi pazurkami i czerwonymi oczami, jest bowiem albinosem. Ważną pod względem użytkowym właściwością tych królików jest bardzo duża płodność, większa niż u wcześniejszych ras, duże przystosowanie do miejscowych warunków i bardzo dobre reagowanie na polepszenie żywienia i pielęgnowania. Budowę ciała mają zwartą i silną, uszy prosto stojące, lecz nieco mniejsze niż u białych wiedeńskich. Króliki czarne podpalane zostały wyhodowane w Anglii w wyniku krzyżowania królików srebrzystych z innymi rasami. Jest to rasa typu futerkowego, o niewielkim ciężarze ciała (2,2—2,8 kg). Młode w chwili urodzenia ważą 40 g, w wieku 1 miesiąca — 370 g, 2 mieś. — 750 g, 4 mieś. — 1,5 kg, 6 mieś. — 2,4 kg i w wieku 12 mieś. — 2,8 kg. Królik czarny podpalany ma piękne, gęste, krótkie futerko o połyskującym czarnym włosie; nozdrza, "wargi" i okulary wokół oczu, brzeżki i środek uszu, tylne skoki od wewnętrznej strony i przejście z boków do podbrzusza są rdzawoogniste i stąd pochodzi nazwa — podpalane. Brzuch bywa rdzawożółty lub kremowobiały. Na karku za uszami znajduje się rdzawobrunatny klin, wyraźnie odbijający się od kruczoczarnej barwy całego tułowia. Jest to królik bardzo ruchliwy, płodny, mało wybredny, odporny na choroby, dobrze przystosowany do naszych warunków. Samica jest bardzo dobrą matką. Dojrzewa płciowo najwcześniej spośród wszystkich ras popieranych. Królik angorski biały jest rasą wełnistą, czyli czesankową dostarczającą cennej wełny, natomiast jakość jego mięsa nie jest bardzo dobra, a przy tym waży on stosunkowo niewiele 3,0 - 3,5kg. Młode w chwili urodzenia ważą około 45 g, w wieku 1 miesiąca - 400 g, 2 mieś. - 800 g, 4 mieś. - 1,9 kg, 6 mieś. - 2,8 kg i w wieku 12 mieś. - 3,5 kg. Długość włosów nie powinna być mniejsza niż 8 cm. Sztuki dorosłe dają od 150 do 450 g wełny rocznie. Króliki angorskie nie są zbyt płodne i wymagają lepszego żywienia, utrzymania i pielęgnowania niż inne popierane rasy. |