Poradnik działkowca

  Drzewa i krzewy Iglaste zdobią ogród o każdej porze roku. Najpiękniej wyglądają w zimie.
Można je sadzić pojedynczo, jako tzw. solitery lub w grupach, wzdłuż dróżki, w ogródkach skalnych, na skarpach.
Wybór drzew i krzewów iglastych musi być bardzo starannie przemyślany. Mają przecież rozmaity pokrój (od strzelistych po płożące się po ziemi) i bardzo różne wymagania glebowe.

  W jesieni najlepszą porą sadzenia jest wrzesień do połowy października. Rośliny zdążą wtedy wydać nowe korzenie i nie zaschną w zimie. Sadzić je należy koniecznie z bryłą korzeniową.
Są już zwykle odpowiednio przygotowane. Aby nie osypywała się ziemia, opakowane są w balot ze słomy, w płachtę juty czy płótna, względnie w plastik i ściśle owiązane sznurkiem.
Spotyka się też w sprzedaży rośliny iglaste w pojemnikach plastykowych.

  Miejsce pod iglaki trzeba oczyścić z rozłogów chwastów trwałych. Dołki kopać bezpośrednio przed sadzeniem i tak obszerne, aby bryła korzeniowa swobodnie się w nich mieściła.
Nie należy zaprawiać ich obornikiem, można jedynie podłożyć dojrzały, dobrze rozłożony kompost, ziemię z lasu, z wrzosowisk czy spod borówek (nadaje się też do zasypania sadzonki).
Gdy spód dołka jest suchy, wskazane jest zalanie go wodą na kilka godzin przed sadzeniem. Nie obcina się ani wystających korzeni, ani gałązek, chyba że zostały uszkodzone w transporcie.

  Bryłę korzeniową wraz z opakowaniem umieszcza się w dołku tak, aby roślina znalazła się na takiej głębokości, na jakiej rosła poprzednio. Opakowań z juty, płótna lub słomy, a więc z materiałów przepuszczających wodę i powietrze można nie usuwać, bo po pewnym czasie rozłożą się w ziemi, a poza tym korzenie mogą przez nie swobodnie przerastać.
Usunięcia natomiast, ale bardzo ostrożnego, wymaga okrycie plastikowe. Dołek zasypuje się przygotowaną mieszanką ziemi, nie poruszając rośliną, dość mocno uciska rękami wokół rośliny, ale w żadnym razie nie udeptuje, aby nie naruszyć korzeni. Formuje się płytkie zagłębienia, tak zwaną miskę i napełnia ją wodą. Po wsiąknięciu wody miskę można wypełnić torfem, przetrawionym kompostem, pokruszoną korą sosnową, trocinami, co chroni przed wysychaniem.

  W razie dłuższej suszy, pogody słonecznej i wietrznej wskazane jest podlewanie, a także osłanianie posadzonych roślin matami lub płachtami rozpostartymi na wbitych wokół kołkach.
Po długotrwałej jesiennej suszy iglaki trzeba przed zimą kilkakrotnie obficie podlać. Wskazane jest także pogrubienie ściółki.

  Oto niektóre gatunki iglaków odpowiednie do ogródków:

  Świerk (Picea). Formy karłowe odznaczają się odpornością na suszę i mogą być sadzone na mniej żyznych glebach.
Picea canadensis "Conica" - świerk biały, stożkowaty, osiąga 2 m, ma gęstą koronę, bardzo efektowny.
Picea excelsa "Microsperma" - odmiana drobnonasienna - to krzew lub niewysokie drzewko o bardzo gęstej kulistej koronie.
Picea excelsa "Procumbens" jest krzewem do 60 cm wysokości płożącym się, inne odmiany karłowe świerka to: Barry'ego, Maxwella, Nidiformis, Nana.

  Jałowiec (Juniperus) dobrze rośnie na miejscach słonecznych, na glebie suchej i piaszczystej.
W ogródkach mogą znaleźć zastosowanie odmiany: Juniperus chineasts Pfitzeriana - szeroko rozgałęziający się, Juniperus communis Hiberni-ca, dorastający do 2 m, o formie kolumnowej, Juniperus horizontalis dougla-sil, płasko ścielący się po ziemi, Juniperus horizontalis Płumosa, słabo rosnący.
Cyprysik (Chamaecyparis) przypomina tuję, ale gałązki i łuski są drobniejsze i delikatniejsze. Wymaga żyźniejszej gleby i wysokiej wilgotności.
Do ogródków nadają się: cyprysik Lawsona (odmiana niebieska), odmiana Frasera, cyprysik groszkowy (odmiana złocista).

  Cis (Taxus) wymaga żyznej, próchniczej, dostatecznie wilgotnej gleby. Dobrze znosi nawet silne zacienienie. Z niskich odmian można uprawiać w ogródkach: piramidalną, Hessego, złocistą. Cisy rosną bardzo wolno.

  Żywotnik (Thuja) odznacza się małymi wymaganiami glebowymi i odpornością na niskie temperatury. Do ogródków nadają się tylko odmiany karłowe: kulista Globosa do 1,5 m wysokości, o koronie kulistej i gęstej, Hosera, wysokości do 50 cm, kulisty. Umbraculifera o koronie spłaszczonej, wysokości około 80 cm i średnicy do 150 cm.