Poradnik działkowca

     Odmiany brukwi o żółtym miąższu spożywa się w okresie zimowym. Brukiew zawiera dość dużo witaminy C (więcej niż marchew i buraki), a także witaminy A, B1 i B2.
Brukiew ma podobne, ale nieco mniejsze wymagania w stosunku do klimatu i gleby, jak rośliny kapustne. Znosi temperatury dochodzące nawet do —10° C, udaje się na każdej prawie glebie. Ze względu na krótki okres wegetacji uprawia się ją jako poplon po innych roślinach w 1 lub 2 roku po oborniku stosując uzupełniające nawożenie mineralne w ilości na 10 m2: w 1 roku po oborniku 20—30 dkg superfosfatu i 20—30 dkg 40-procentowej soli potasowej, w 2 roku 30—40 dkg superfosfatu i 40—50 dkg soli potasowej. W razie potrzeby w czasie wzrostu zasilamy pogłównie saletrą wapniową w ilości 20 dkg na 10 m2.
     Wysiewa się nasiona w maju na rozsadnik w ilości 0,5 g na 100 sztuk rozsady. W lipcu sadzi się brukiew na pustych miejscach zagonów, w razie gdy zawiedzie uprawa któregoś z bardziej wartościowych warzyw. Daje się brukwi rozstawę 40x30 cm. Przed sadzeniem wskazane jest przycięcie liści w celu zmniejszenia parowania. Pielęgnacja polega na odchwaszczaniu połączonym ze wzruszaniem gleby.
     Zbiory brukwi przeprowadza się w październiku. Korzenie oczyszczone z liści przechowuje się w piwnicy. Brukiew podlega tym samym chorobom i szkodnikom co rośliny kapustne.

Odmiany brukwi.
Wilhelmsburska. Korzeń kulisty, duży, o żółtym miąższu. Główka zielono zabarwiona.
Hoffmana Żółta. Korzeń lekko wydłużony, duży, o żółtym miąższu. Główka korzenia fioletowo, a dolna część żółtawo zabarwiona.
Nadmorska. Odmiana średnio wczesna. Zgrubienia kulisto-owalne,zwężające się ku dołowi. Skórka w górnej części zgrubienia jest jasnożółta lub żółta. Miąższ kremowożółty, delikatny, smaczny. Korzenie bardzo dobrze się przechowują. Korzenie i liście nadają na paszę.